Μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα, οι Ευρωπαϊκές χώρες που κυριαρχούσαν στον Νέο Κόσμο, ήταν κατά κύριο λόγο οι Ισπανοί οι οποίοι είχαν εξαπλωθεί από τα νησιά της Καραϊβικής μέχρι τις ακτές του Περού και του Μεξικό, οι Πορτογάλοι που αν και είχαν αποικίσει την Βραζιλία είχαν στρέψει το ενδιαφέρον τους προς το εμπόριο της Ασίας στο οποίο μονοπωλούσαν, και λιγότερο οι Γάλλοι που μετά το ταξίδι του Ζακ Καρτιέ, είχαν αξιώσει τις ανατολικές ακτές του Καναδά, ως υπεράκτια εδάφη τους. Οι Άγγλοι, μέχρι τότε παρέμεναν απλοί παρατηρητές του χρυσού που έφθανε από τον Νέο Κόσμο στην Ισπανία η οποία εποφθαλμιούσε να κυριαρχήσει στην χώρα τους. Μέχρι που το 1558, στον Θρόνο της Αγγλίας, ανέβηκε η Ελισάβετ η Πρώτη. Από τότε, οι ισορροπίες δυνάμεων μεταξύ της Αγγλίας και της πανίσχυρης Ισπανικής Αυτοκρατορίας, θα αρχίσουν να αλλάζουν ώστε η πρώτη να εξελιχθεί στην συνέχεια σε μια νέα ναυτική υπερδύναμη του Πλανήτη.
Η Ελισάβετ, άρχισε να αντιμετωπίζει τους Ισπανούς, εξαπολύοντας κουρσάρικες επιθέσεις στα πλοία και τις αποικίες τους με την ανεπίσημη υποστήριξη της, αποδίδοντας επισήμως – προς τις διαμαρτυρίες του Ισπανού Βασιλιά – τις ενέργειες αυτές σε πράξεις ιδιωτών μη σχετιζόμενες με την Κυβέρνηση της Αγγλίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι Άγγλοι κουρσάροι όπως ο Φράνσις Ντρέικ και ο Τζον Χόκινς, αποσπούσαν μέρος από τον χρυσό που μετέφεραν οι Ισπανοί και παράλληλα έφθειραν τον στόλο τους, αποδίδοντας μέρος των λαφύρων στην Κυβέρνηση της Αγγλίας. Η Ελισάβετ όμως, γνώριζε πως ο Ισπανός Βασιλιάς, δεν θα άφηνε ανεκμετάλλευτη την αφορμή που του έδιναν οι επιθέσεις των Άγγλων κουρσάρων, ώστε να σχεδιάσει μια εισβολή στην Αγγλία. Για τον λόγο αυτό προετοίμαζε τον Στόλο της. Όντας πλέον έτοιμη να τους αντιμετωπίσει, η Ελισάβετ, το 1584 προχώρησε στην επόμενη κίνηση στρατηγικής αλλά και οικονομικής σημασίας, η οποία ήταν να δημιουργηθεί η πρώτη Αγγλική αποικία στον Νέο Κόσμο, που θα γινόταν ένα νέο και κοντινότερο ορμητήριο των κουρσάρων προς τις Ισπανικές αποικίες και ταυτόχρονα θα μπορούσαν να εξερευνήσουν την ενδοχώρα ώστε οι Άγγλοι να βρουν τα δικά τους ορυχεία χρυσού. Το εγχείρημα αυτό, το ανέθεσε στον Ουόλτερ Ράλεϊ.
Ο Ουόλτερ Ράλεϊ ήταν ένας Ελισαβετιανός κουρσάρος που γεννήθηκε στο Ντέβον της Αγγλίας, πιθανότατα το 1554. Το 1569, ως ένθερμος Χριστιανός Διαμαρτυρόμενος και πολέμιος του Ρωμαιοκαθολικισμού, συμμετείχε στην Μάχη των Ουγενότων στην Γαλλία κατά των Ισπανών που ήθελαν να επιβάλουν σε όλη την χριστιανική Ευρώπη τον Ρωμαιοκαθολικισμό. Το 1580, συμμετείχε με το μέρος των στρατευμάτων της – επίσης Διαμαρτυρόμενης Χριστιανής – Βασίλισσας Ελισάβετ κατά των εξεγερθέντων ρωμαιοκαθολικών Ιρλανδών οι οποίοι υποστηρίζονταν από την Ισπανία και τα Παπικά Κράτη, με τους Άγγλους να καταπνίγουν την εξέγερση το 1583. Η μαχητικότητα και η πίστη του Ράλεϊ, προσέλκυσε την προσοχή της Ελισάβετ η οποία, ανακαλύπτοντας στην συνέχεια την πλούσια πνευματικότητα του και την στοχαστική του φύση, τον έφερε στην Αυλή της. Ως υποστηριχτή της ιδέας της Αγγλικής αποίκισης του Νέου Κόσμου, η Ελισάβετ τον εξουσιοδότησε με Βασιλικό Διάταγμα, να οργανώσει αποστολές οι οποίες θα εξερευνήσουν και θα αποικίσουν εδάφη του Νέου Κόσμου τα οποία δεν έχουν στην κατοχή τους άλλα χριστιανικά βασίλεια. Σύμφωνα με το διάταγμα, ο Ράλεϊ είχε εφτά χρόνια προθεσμία για να ιδρύσει έναν οικισμό στον Νέο Κόσμο αλλιώς θα έχανε κάθε δικαίωμα πάνω σε αυτό το εγχείρημα. Η μεγάλη εμπιστοσύνη της Ελισάβετ προς τον Ράλεϊ την ώθησε να τον χρίσει Ιππότη και να τον ορίσει Αρχηγό της Βασιλικής Φρουράς.
Ο Ράλεϊ, με δικούς του πόρους και χορηγούς, οργάνωσε εξερευνητικές αποστολές προς τον Νέο Κόσμο, με σκοπό να ιδρύσει την πρώτη Αγγλική αποικία. Οι αποστολές αυτές, κατά την πορεία τους, κούρσευαν και Ισπανικά πλοία. Από τα πλιάτσικα των εμπορευμάτων των κουρσεμένων πλοίων, έφτασε στην Αγγλία για πρώτη φορά η πατάτα και τα φύλλα καπνού. Το 1585, ο Ράλεϊ, ανέθεσε στον θαλασσοπόρο Ραλφ Λέιν την πρώτη αποστολή. Μαζί του έστειλε και τον ζωγράφο Τζον Γουάιτ για να ζωγραφίσει τις περιοχές και τους ιθαγενείς που θα ανακάλυπτε στις ακτές του Νέου Κόσμου, αλλά και να τις χαρτογραφήσει. Όπως και έγινε. Στις 9 Απριλίου του 1585 αναχώρησε από το Πλίμουθ η πρώτη αποστολή απαρτιζόμενη από πέντε πλοία. Στις 17 Αυγούστου, τα τέσσερα από τα πέντε πλοία (το ένα είχε αποσπαστεί κατά την διάρκεια του ταξιδιού) έφτασαν στο νησί Ρόανοκ, των σημερινών ακτών της Βόρειας Καρολίνας όπου άρχισαν να χτίζουν τον πρώτο Αγγλικό οικισμό του Νέου Κόσμου. Ένας από τους πλοιάρχους της αποστολής, ο Ρίτσαρντ Γκρένβιλ, απέπλευσε σχεδόν αμέσως προς την Αγγλία, για να ζητήσει περισσότερους αποίκους και εφόδια. Όταν ο Γκρένβιλ επέστρεψε το επόμενο έτος στο Ρόανοκ, η αποικία είχε εγκαταλειφθεί καθώς οι άποικοι, έχοντας ήδη σοβαρά προβλήματα με τις προμήθειες και τις επιθέσεις των ιθαγενών, βρήκαν ευκαιρία να φύγουν προς την Αγγλία, όταν ο Φράνσις Ντρέικ πέρασε από εκεί. Ο Γκρένβιλ, για να υπερασπιστεί την αποικία, άφησε πίσω μερικούς από τους άνδρες του υποσχόμενος πως θα επιστρέψει το επόμενο έτος, και επέστρεψε στην Αγγλία.
Τον Μάιο του 1587, ο Ράλει στέλνει εκατόν είκοσι νέους αποίκους στο Ρόανοκ υπό τον Τζον Γουάιτ ως νέο Κυβερνήτη της αποικίας. Όταν έφτασαν οι Άγγλοι, βρήκαν την αποικία έρημη. Επισκευάσαν τα καταλύματα και αναζήτησαν τους προηγούμενους αποίκους, χωρίς όμως να βρουν κάτι περισσότερο από τα οστά κάποιων. Σύντομα, οι νέοι άποικοι άρχισαν να αντιμετωπίζουν και πάλι το πρόβλημα των προμηθειών και των επιθέσεων των ιθαγενών. Υπό αυτές τις συνθήκες, έπεισαν τον Γουάιτ να επιστρέψει στην Αγγλία για να φέρει νέες προμήθειες και ενισχύσεις. Ο Γουάιτ, παρά την θέληση του να μην φύγει από την αποικία, καθώς εκεί είχε φέρει και την οικογένεια του, μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι, αντιμετωπίζοντας καταιγίδες και χάνοντας αρκετούς άνδρες του από σκορβούτο, κατάφερε να φτάσει στην Αγγλία τον Οκτώβριο του 1587 και να ζητήσει βοήθεια. Η βοήθεια όμως αυτή καθυστέρησε όταν η Ελισάβετ διέταξε όλα τα πλοία να παραμείνουν στην Αγγλία για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη επίθεση της Ισπανικής Αρμάδας. Το καλοκαίρι του 1588, οι Άγγλοι αποκρούουν την επίθεση των 130 πλοίων της Ισπανικής Αρμάδας και αποτρέπουν την εισβολή των Ισπανών στην Γηραιά Αλβιώνα, υποχρεώνοντας τους σε μια καταστροφική και ταπεινή ήττα. Μετά τις επιθέσεις του Φράνσις Ντρέικ και του Τζον Νόρει το 1589 στις Ισπανικές και τις Πορτογαλικές ακτές (τα δύο βασίλεια τότε, ήταν ενωμένα υπό τον Ισπανό Βασιλιά Φίλιππο τον Δεύτερο) καταστρέφοντας τα εναπομείναντα Ισπανικά πλοία αποσοβώντας έτσι μια επομένη Ισπανική επίθεση, η Ελισάβετ αποδέσμευσε τα Αγγλικά πλοία και έτσι ο Ράλεϊ, μπόρεσε να στείλει και πάλι τον Γουάιτ προς το Ρόανοκ για να ενισχύσει την αποικία.
Τον Μάρτιο του 1590, ο Γουάιτ απέπλευσε και πάλι για το Ρόανοκ με δύο πλοία. Έχοντας αντιμετωπίσει κατά την διάρκεια του ταξιδιού καταιγίδες και τα αντίθετα ρεύματα του Βόρειου Ατλαντικού, κατάφερε να φτάσει στο Ρόανοκ, στις 18 Αυγούστου. Η αποικία όμως, είχε ερημωθεί από καιρό και ο Γουάιτ βρήκε το κατάλυμα του λεηλατημένο. Καθώς πλησίαζε ο χειμώνας, ο πλοηγός του Γουάιτ τον έπεισε να μην ψάξουν για επιζώντες και να επιστρέψουν στην Αγγλία ώστε να μην εγκλωβιστούν εκεί, αφού και τα πλοία, ήταν ήδη επιβαρυμένα με ζημιές. Ο Γουάιτ, επέστρεψε στην Αγγλία στις 24 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, έχοντας χάσει την οικογένεια του και έχοντας αποτύχει να καθιερώσει την πρώτη Αγγλική αποικία η οποία έμεινε στην Ιστορία ως η “Χαμένη Αποικία”. Έναν χρόνο αργότερα, ο Ράλεϊ παντρεύτηκε κρυφά από την Ελισάβετ μία από τις υπηρέτριες της, κάτι που εκείνη έμαθε έναν χρόνο μετά. Εξοργισμένη, καθαίρεσε τον Ράλεϊ από τα καθήκοντα του – όπως και την υπηρέτρια της – και έδωσε εντολή να φυλακιστούν στον Πύργο του Λονδίνου. Μετά όμως από λίγους μήνες τους ελευθέρωσε. Ο Ράλεϊ, σε μια προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων του με την Βασίλισσα, της υποσχέθηκε να οργανώσει μία αποστολή προς τις ακτές της Νότιας Αμερικής για να βρει την πλούσια σε χρυσό, θρυλική πόλη, του Ελ Ντοράντο.
Στις 9 Φεβρουαρίου του 1595, απέπλευσε από το Πλίμουθ για τις βόρειες ακτές της Νότιου Αμερικής. Κατά τον διάπλου, περνώντας από τα Κανάρια Νησιά, κατέλαβε ένα Ισπανικό και ένα Φλαμανδικό πλοίο με τα οποία στην συνέχεια έχασε την επαφή. Έφτασε στο νησί του Τρινιδάδ όπου στις 4 Απριλίου επιτέθηκε και κατέλαβε τον Ισπανικό οικισμό που είχε δημιουργηθεί μόλις τρία χρόνια πριν, αιχμαλωτίζοντας τον Κυβερνήτη του για τον οποίο είχε μάθει πως αναζητούσε επίσης το Ελ Ντοράντο, αποσπώντας του όσες πληροφορίες είχε για την περιοχή. Με προσωρινό ορμητήριο το νησί του Τρινιδάδ, ο Ράλεϊ έπλευσε στις 16 Απριλίου προς τις ακτές της Βενεζουέλας και εξερεύνησε τον Ποταμό Ορινόκο αναζητώντας το Ελ Ντοράντο. Για τους επόμενους δύο μήνες, εξερευνούσε την περιοχή περνώντας μέσα από πυκνή ζούγκλα αντιμετωπίζοντας τους κινδύνους της και την τροπική ζέστη. Δεν κατάφερε όμως να βρει χρυσό και έτσι, με τους άνδρες του εξαντλημένους και την περίοδο των βροχών να έχει αρχίσει, αποφάσισε να επιστρέψει προς το Τρινιδάδ. Όταν έφτασε, διέταξε τους άνδρες του να πάρουν οτιδήποτε είχε αξία από τον οικισμό και να τον κάψουν, και έπειτα έφυγε από το νησί. Συνέχισε το ταξίδι του πλέοντας δυτικά, κατά μήκος των ακτών της Βενεζουλέας, αναζητώντας τον Τζορτζ Σόμερς και τον Άμιας Πρέστον τους οποίους τελικά βρήκε στις 13 Ιουλίου όταν είχε ήδη φτάσει στις ανατολικές ακτές της σημερινής Κολομβίας. Ο Σόμερς και ο Πρέστον, είχαν αναλάβει να επιτεθούν με τα πλοία τους στους Ισπανικούς οικισμούς της Βενεζουέλας κατά το διάστημα που ο Ράλεϊ αναζητούσε το Ελ Ντοράντο ώστε να κρατούν απασχολημένα τα Ισπανικά πλοία της περιοχής. Ο Ράλεϊ με τον Σόμερς και τον Πρέστον, επέστρεψαν στην Αγγλία τον Αύγουστο του 1595.
Κατά τα επόμενα πέντε χρόνια, ο Ράλεϊ συμμετείχε σε κουρσάρικες επιθέσεις. Το 1600, έχοντας πια αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την Ελισάβετ, ορίστηκε ως Κυβερνήτης της Νήσου Τζέρσεϊ. Τα πράγματα όμως για τον Ράλεϊ άρχισαν να αλλάζουν από τις 23 Μαρτίου του 1603, με τον θάνατο της Ελισάβετ και την διαδοχή του Αγγλικού Θρόνου από τον Σκοτσέζο Βασιλιά Ιάκωβο ο οποίος θέλησε να ενώσει τα δύο Βασίλεια, κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις τόσο στην Σκώτια όσο και στην Αγγλία. Ο Ράλεϊ κατηγορήθηκε για την συμμετοχή του σε μία από τις συνωμοσίες που ακολούθησαν με σκοπό την ανατροπή του Ιάκωβου. Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να συλληφθεί με την κατηγορία της προδοσίας. Από το 1603 μέχρι το 1616, έμεινε φυλακισμένος στον Πύργο του Λονδίνου. Κατά την διάρκεια αυτού του διαστήματος, το 1606 ο Βασιλιάς Ιάκωβος ανέθεσε στις εμπορικές εταιρίες του Πλίμουθ και του Λονδίνου να ιδρύσουν αποικίες στην Βόρεια Αμερική. Το 1607, ιδρύθηκε η πρώτη μόνιμη Αγγλική αποικία στην περιοχή της Βιρτζίνια, το Τζέιμστάουν. Ενώ, μέχρι το 1616, είχαν ιδρυθεί δύο ακόμη Αγγλικές αποικίες στην Νέα Γη (Καναδάς) και στην Βερμούδα, ο Ράλεϊ κατάφερε να πάρει χάρη από τον Βασιλιά Ιάκωβο, προτείνοντας του να πλεύσει προς την Νότια Αμερική για μια ακόμη προσπάθεια να βρει το Ελ Ντοράντο. Ο Ιάκωβος, στην προοπτική εξεύρεσης χρυσού, έδωσε την άδεια στον Ράλεϊ να πλεύσει προς τις ακτές της Νότιας Αμερικής, απαγορεύοντας του κάθε επίθεση σε Ισπανικά πλοία και οικισμούς καθώς από το 1604 είχε συμφωνήσει ειρήνη με τον Βασιλιά Φίλιππο τον Τρίτο της Ισπανίας, συνυπογράφοντας την Συνθήκη του Λονδίνου.
Το 1617, ο Ράλεϊ απέπλευσε από το Πλίμουθ μαζί με τον γιο του και τον παλιό του φίλο Λόρενς Κέμις με προορισμό τον Ποταμό Ορινόκο. Όταν έφτασαν στις εκβολές του ποταμού, ο Ράλεϊ έμεινε στο πλοίο και έστειλε τον Κεμις με τον γιο του να εξερευνήσουν τον ποταμό. Κατά την εξερεύνηση, ο Κεμις, βρήκε το Ισπανικό φυλάκιο του Σάντο Τόμε (εκεί που σήμερα βρίσκεται η πόλη Σιουδάδ Μπολιβάρ της Βενεζουέλας). Εκεί, για αδιευκρίνιστο λόγο, προκλήθηκαν αψιμαχίες μεταξύ των Άγγλων και των Ισπανών που οδήγησαν σε σύρραξη, ώστε ο Κέμις, παρακούγοντας τις εντολές του Ράλεϊ, να επιτεθεί στους Ισπανούς και να καταλάβει το φυλάκιο. Κατά την επίθεση αυτή, σκοτώθηκε και ο γιος του Ράλεϊ. Για τον επόμενο μήνα, ο Κέμις, κρατώντας το φυλάκιο, έστειλε μερικές σύντομες αποστολές να εξερευνήσουν την περιοχή, όσο εκείνος διαπραγματευόταν με τους Ισπανούς που κατέφθαναν για να ανακαταλάβουν το φυλάκιο. Καθώς οι εξερευνήσεις δεν είχαν κάποιο θετικό αποτέλεσμα, ο Κέμις, έκαψε το φυλάκιο και επέστρεψε προς τα πλοία όπου ενημέρωσε τον Ράλεϊ για τον θάνατο του γιου του, ζητώντας τον να τον συγχωρέσει. Ο Ράλεϊ όμως δεν τον συγχώρεσε και ο Κέμις, μετά από λίγα λεπτά αυτοκτόνησε πυροβολώντας το στήθος του και μαχαιρώνοντας την καρδιά του αφού ο πυροβολισμός δεν του επέφερε ακαριαίο θάνατο. Οι πράξεις του όμως στο Σαντο Τόμε, είχαν καθορίσει και την μοίρα του Ράλεϊ.
Όταν ο Ράλεϊ επέστρεψε στο Πλίμουθ, συλλήφθηκε μετά από τις έντονες διαμαρτυρίες του Ισπανού Πρέσβη προς τον Βασιλιά Ιάκωβο, ζητώντας την θανατική του καταδίκη. Ο Ιάκωβος, προκειμένου να διατηρηθεί η ειρήνη με τους Ισπανούς, διέταξε τον αποκεφαλισμό του. Έχοντας κάνει προσπάθειες να δραπετεύσει, ο Ράλεϊ μεταφέρθηκε στο Λονδίνο και αποκεφαλίσθηκε στο Παλάτι του Ουεστμίνστερ. Η ποινή του, θεωρήθηκε άδικη από την κοινή γνώμη της εποχής όπως χαρακτηρίστηκαν και αβάσιμες οι κατηγορίες που τον οδήγησαν στην φυλακή για δεκατρία χρόνια μετά τον θάνατο της Ελισάβετ, αφού δεν αποδείχθηκε ποτέ η συμμετοχή του σε συνωμοσία.
ΜΕΓΑΛΟΙ ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΙ 